පැතුමක්....

කාලෙකට ඉහතදී ලියවුන කවි පද කීපයක්...මේ මගේ අත්දැකීමක්...ඒ අත්දැකීම ගැන කතා කරන්න නම් අකමැතියි....ඕනත් නැහැ...වසර ගානකට එහා...ජීවිතේ තිබුන..අතින් අල්ලලා ලං කරගන්න බැරි තරම් සුන්දර වූ අත් දැකීමක්....මේ එක්ක හිත දුවන්නේ පාසල් වියට....ඒ කාලේ..ජීවිතේ සරල බව...සුන්දර බව එක්ක...විඳපු සොඳුරු හැගීම්...

පා යුග ගැටෙන බිම දුහුවිල්ලක්               තරම
මා ගැන මතක නුඹ සිත තුල              නැතුවාට
දැඟිලි පටලමින් ආ ගිය මග                     හසර
මුමුණයි අපේ සෙනෙහස බිඳකුදු              නෑර

සෙනෙහස සිතේ ගව් ගණනක් දුර        නැගුණු
මහමෙර තරම් වුව නුඹ හට නොම        දැනුණු
සිඳ බිඳ දමා ගිය මුදු අහිතක්                  සිතුණු
දිනයක් පැයක් නොමවෙයි හදවත         පිරුණු

හිත වට රැඳෙන සුසුමන් පවනක්       වෙන්නයි
නෙතු අග කඳුළු ආසිරි මල් වැසි       වෙන්නයි
පෑරුණු සිතක පැතුමන් ආසිරි          වෙන්නයි
අහිමිව ගියද ..නුඹ හට බෝ සෙත්    වෙන්නයි....