එදා සහ අද...දරුවන් සහ අපි
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
දරුවන් මල් වගේ...සුලබ කියමනක්...ඔබ එහෙම හිතනවැති...
ඔව්...ඒ සුලබ බව නිසාම මගේ සටහන අදට මල් වගේ දරුවන් ගැන...
ඔව්...ඒ සුලබ බව නිසාම මගේ සටහන අදට මල් වගේ දරුවන් ගැන...
මින් වසර විසිපහකට තිහකට පමණ එහාදි ලමා විය ගෙවුව අපි...අද දෙමවුපියන් වෙලා ඒ ඇහෙන් ලෝකය දිහා බලනවා...මට මගේ ලමා විය..බොහොම ආකර්ෂණීය මතකයන් රැසක් උත්පාද කරන්නට හේතුවෙනවා....ඉස්සර අපි වින්ද නිදහස...ඒක සීමා මායිම් යටතේ වුණත් වින්ද අපූරු නිදහසක්....
සිද්ධි දාමයන් මහා ප්‍රමාණයක් අතරෙ එක දෙකක් පෙලගැහෙන්නෙ..එදත් අදත් සසඳන්න ඕන වෙන නිසා...
ගමක ජීවත් වුණ අපිට ඉස්සර බිමින් ගමනක් නැති තරම් උන්නෙ ගස් උඩ...සොබා දහම ජීවිතේට බද්ධවෙච්ච ජීවිත....කොච්චර ගස් වැල් එක්ක සමීපද කියනවා නම් ගසක දෙබලයකින් එහා පැත්තට පෙරලිලා උරහිසක් පැන්න මතකය තියෙද්දිත් ඒ පුරුද්ද නැති වුණේ නැහැ...නමුත් කාලය එක්ක මවක් වෙලා රෝහලක ආබාධ සහිත රෝගීන් එක්ක වැඩ කරන කොට...දරුවා පොඩි ගහකට නගින්න ගියත් ඔලුවට එන්නෙ සුෂුම්නා ආබාධ සහ අස්ථි බිඳීම්....නිරායාසයෙන්ම වාරණ පදය " එපා " යන්න මුවට එනවා......
ජීවිතේ මහ පුදුමයි..කියල හිතෙන්නෙ...අපේ අතීතය ගැන හිතුවාම....
ඒ කාලයේ දැන් වගේ පුවත් මවන අපචාර සහ ලමා දූෂණ ...අහන්නවත් ලැබුණෙ නෑ...ඉතාම හදිසියෙන් ස්ත්‍රී දූෂණයක් අහන්න ලැබුණත්..එය දැන් වගේ උලුප්පා ලන කුණු රසැති පුවතක් වුණේ නෑ...
මගෙ මතකය එක්ක බැලුවාම මා දන්නා සිද්ධි එක අතක ඇඟිලි ගනණටත් අඩුයි...මතකම සිදුවීම..භීෂණ යුගයේ දිනක උදෑසන පාසල් එද්දි...නාදුගල වේල්ල මත තිබුණ කඳ නැති හිස....ස්ත්‍රී දූෂණයට දඬුවම මරණය...ඒ එම ප්‍රදේශයේ නම ගිය දූෂකයෙක්...හොරෙක්...නමුත්..ඒ කෙනා වත් කිසිම දාක දරුවෙක් දැරියක් අතවරයකට ලක් කල බවක් අසා නැහැ.....අද කාලයේ දරුවන්..ලොකු මහත් වෙලත් අපිට පසු පසින් යන්නට වෙලා තියෙන්නෙ..මේ කෙලවරක් නැති කණගාටුදායක සිද්ධි නිසා....
ඉස්සර පාසල් ඇරිලා...එන කොට ගංවතුර කාලවලදි ගමේ බස් එක නැති උනාම සපත්තු දෙක ගලවලා ලේස් පටියෙන් ගැටගහන් කරේ එල්ලන්...පාරෙ තියන ගඩාගෙඩි කකා ගෙදර එද්දි හවස හතර පහු වෙනවා...නමුත් ගෙදරට දැනුම් දෙන්න දුරකතනත් නෑ...හොයන්න මගට එන්න අවශ්‍යතාවයකුත් නෑ...
අද..දරුවාගෙ අතට ජංගමයකුත් දීලා...විනාඩි දහයෙන් දහයට..කොහෙද ඉන්නෙ අහන රටාවකට සමාජය පත්වෙලා...
එදා සහ අද...
එදා ලමයි වුණ අපි අද දෙමාපියන්...
ඒත් ලමා විය එකම වුවත්..
ලෝකය...සෑහෙන්න වෙනස් වෙලා...
එදා ලමයි වුණ අපි අද දෙමාපියන්...
ඒත් ලමා විය එකම වුවත්..
ලෝකය...සෑහෙන්න වෙනස් වෙලා...
No comments:
Post a Comment
පුංචි හරි අදහසක් දක්වලා යන්න