ඔබද...මමද..ඔවුන්ද...මිනිසුන් වන කල්හි......

මේ පොස්ටුව ලියන්නට නිමිත්ත ආවේ අද හවස හොස්පිටල් එකේදී...
ගෙදර ඇවිත් ලියන්න ඕන කියල හිතුවට මගේ ළමයි දෙන්නටම වාර විභාගේ..
ඉතින් මාත් ඒ හරි හරියට පාඩම් කරන්න එපයි...
කොහොම හරි....මේකත්...ලියනවා අදම...කීයට හරි....

මගේ සේවය ලබාදෙන රෝහල තුලදී මට හමු වන මිනිසුන් විවිධාකාරයි...ජාතීන් ලෙසත්...ආගම් ලෙසත්..ස්ත්‍රී පුරුෂ ලෙසත්..විවිධාකාර වයස් මට්ටම් වලිනුත්..විවිධාකාර සමාජ මට්ටම් වල සහ...එකිනෙකට වෙනස් මතධාරීන් ලෙසත් මට ඔවුන් මුණ ගැසෙනවා...

එහෙත්...අහල තියනවා නේද..."රජෙක් වුවත් ලෙඩෙක් වුනොත්.." කියන දේ...?
නිරෝගී කම හැර සැපතක් ලොවේ කොයින්දා....

ජීවිතයේ අපි නොහිතන අන්දමින් අපි රෝගී වෙන්න පුළුවනි...ඒ වගේම..මා ඉහත කී කිසිම වෙනස් මට්ටමකට..මේ රෝගී වීම වලක්වන්න හැකි නොවේ...
මිල මුදලින් සපිරි සුපිරි දිවියක් ගත කරන්නාටද...මහා මග අගුවක වැතිර එදා වේල සපයාගන්න තැනැත්තාද...එක හා සමානව ආබාධයකට ගොදුරු වූ කල්හි ...අසරණ වෙති...


ඉතින් මේ පොස්ටුවේ..නිමිත්ත තුල ඉන්නේ මා වටා ඉන්න අපූරු චරිත කීපයක්...

අද..පුවත් පතක...FB වැනි සමාජ අඩවියන් තුල...උනුන් වහරේ...හැම තැනම ඇවිලෙන ජාතිවාදය...උනුන් හෙලා දැකීම තුල....අපත් වල්මත් වෙන අවස්ථා එමටයි...
ඒත්..මා මේ ලියන්නාවූ කිසිවක්..ඒ කා ගේ හෝ පුද්ගලික මති මතාන්තර හා කරන්නාවූ ගනු දෙනුවක් නම් නොවෙයි..
මේ ආබාධයන් නිසා අසරණ ව සිටින තවත් එක මිනිස් සමුහයක...හැගීම් සමග..යෙදුන පුංචි සංවාදයක්...

මට නම් කියන්න අවසර නැහැ...ඒ නිසා මම අනුවර්ත නාමයන් ගෙන් ඔවුන්ව හඳුන්වන්නම්...

මාගේ ප්‍රතිකාර සඳහා..එන රෝගීන් අතර...
එක මුස්ලිම් ජාතිකයෙක්..දමිල ජාතිකයෙක් සහ...සිංහල ජාතිකයෙක් ඉන්නවා...
ඔවුන් සියලු දෙනාම එකම වාටුවේ අය..
වයස් මට්ටම් ගත්තම...මුස්ලිම් ජාතිකයා...මොහොමඩ් කියමුකෝ...ඉතාම තරුණ වියේ ඉන්න කෙනෙක්..දමිල ජාතිකයා ..රාමන් කියමුකෝ...මැදි වියේ ..වයස 54 ක් විතර ඇති...
සිංහල ජාතිකයා...සිරිදාස කියමුකෝ..එයා ඉතාම වයසයි...70කට කිට්ටුයි...


මෙතන ජාතීන්..වයස්..ආදිය වගේම ඔවුන් ආ පරිසර පවා වෙනස්...ඒත්...රෝහලක් තුලට ආවම...ඔවුන් බොහෝ දෙනෙකුට ..තියන සමානකමක් තියනව නේ..ඒ තමයි...රෝගය..ආබාධය..අසරණ කම...මේ සමානකම තුල ඔවුන්...අර දහසක් අසමානකම්...අමතක කරලා...එකට ඉන්නවා...

මේ දවස් වල...මොහොමඩ් ට නෝම්බි අල්ලන්න  බැහැ..එකක් එයා රෝගියෙක්...අනික..ඒ තරම් දින ගනනක් ඔහුට මේ සඳහා..නිවාඩු දී යවන්න බැරි රෝගයක ඔහු ඉන්නේ...ඒ වගේම අංශභාග තත්වයෙන් පෙලෙන සිරිදාස ට ...ගමට යන්න ඕන වුනේ..දෙවුන්දර පෙරහරට ඉන්න..එත්...සැතපුම් සියගණනක් ගෙවලා..ඒ තරම් දුරකට යන්න...අවසර ලැබුනේ...නැහැ...
මේ දෙන්නා...එක මේසෙට වාඩිවෙලා...ප්‍රතිකාරාත්මක ක්‍රියාකාරකම් කරන ගමන්...කතාකරන්නේ මේ පොදු ගැටලුව ගැන....
මේ කතාවලට සමහර වෙලාවට අපටත් මැදිහත් වෙන්න වෙනවා...මොකද මේ මිනිසුන්ගේ මානසිකත්වය නගා සිටුවීම ඉතා වැදගත් වන නිසා....

අද උදේ වරුවේ මම නිවාඩු...වරුවෙන් වැඩට ගියාම රෝගීනට මා හමු වන්නේ හවස් යාමයේ ප්‍රතිකාර වෙලාවේදී පමණයි...
රාමන් ව දැක්කම මම දවල් දෙකට.."good morning" කිව්වා...රාමන් ට ඉබේටම good morning නෝනා කියවුනා...ඒ එක්කම තමයි රාමන්ට මතක් වුනේ..මේ මහා දවල් කියලා...ඒ මිනිස්සුන්ගේ අහිංසක කම ගැන දුකත් හිතෙනවා...
ඒ එක්කම නෝක්කාඩුවක්...මොහොමඩ් ගෙන්...මිස් මට good morning කිව්වේ නෑ නේ කියලා...මම කිව්වා "මම රාමන් ට පොඩි විහිළුවක් කලේ...මේ උදේ නෙවෙයි නේ" කියලා..
මොහොමඩ් කියනවා..වෙලාව මොකක් වුනත් කමක් නෑ නෝනා...හිත හොඳින් අපිව  පිලිගන්නවා නේ ..කියලා...

මේ මිනිස්සු අව්‍යාජයි...
මම අකමැති බොහෝ දේ මේ ජාතීන් අතරේ සිදු වෙනවා..නමුත් මෙතනදී ..ඔවුන් සියල්ලන්ම මනුෂ්‍යයන් පමණයි...

ජාතියක..ආගමක...සංස්කෘතියක සීමා බන්ධන වලින් වෙන් වී කා කොටා ගන්නා මිනිසුන්...එකම පවුලක අය මෙන් අසීරුතා බෙදා හදා ගෙන..එකිනෙකාට උදවු කරගෙන..සිටිනා..අපුරුව බලන්න...