66. ඉතින් අපි හිනැහෙමු....

ළමයිනේ...සියලුම වැඩ අස්සේ ඔන්න මේ බ්ලොගේ ලියනවා මම...
මොකද අපේ තුන් කට්ටුවේ දෙවනියා මට මහා මඩ ව්‍යාපාරයක් දියත් කරලා තියෙද්දී..අර මොකටද මම විතරක් කට වහන් ඉන්නේ නැද්ද..?
කොහොම වුනත් 2013 ඉවර වෙන්නත් ළඟ එකේ...මේක සති පතා ලියාගන්න මම බලනවා...2014 දිනපොත ලියන්න පුලුවන්ද කියලා ඊට පස්සේ හිතනවා...

******************************************************************************************
11. සඳුදා නොවැම්බර් 2013

අපි ජීවිතේ දිගුම දිගු ගමනක් යනවා..ආසාවල් බලාපොරොත්තු පොදි බැඳන්..ඒත්...අතරමග නවතින්නට වුනොත්...මොනවා හිතෙයි ද..මොනවා වෙයි ද...?

මේ සටහන අද මගේ හිතට ආවේ...මට ආව එක විශේෂ රෝගියෙක් නිසා...ඇත්තටම හිත කීරි ගැහිලා ගියා...කවදාවත් මෙහෙම දෙයක් මම දැකලා නැහැ...මගේ වෘත්තීය ජීවිතේදී...කොහොම වුනත් ඔයාල මගේ වෘත්තීය ගැන දන්නවා නේ ..හැමදාමත් මොකක් හෝ අලුත් අත්දැකීමක්...ඒවා සුන්දර නැහැ..ඒක වෙනම දෙයක්..ඒත්..මේ අහන්න මේත් ජීවිතයක්...

ඇය නමින් සුභා කියමු..ඇත්ත නම ඒක නවෙයි..ඒත්...හරිම අහිංසක ගැහැණු කෙනෙක්..වයස 27ක් ...රෝද පුටුවෙන් මගේ ලඟට ගෙනාව සුභා ගේ අතින් අල්ලාගෙන මම කතා කළා..
සුභා..මොලයට වුන හානියකින් ආබාධිත වූ කෙනෙක්..මේ දේ වෙලා තියෙන්නේ..ඇගේ පළමු දරුවා කුස දරා ඉඳිද්දී..සිදුව ඇති දේ වෛද්‍යවිද්‍යාවෙන් ටිකක් සංකීර්ණ දෙයක්,,,මොනවා වුනත් අන්තිමේදී මාස 8න් දරුවා මිය ගියා කුස තුලදීම...සුභා ආබාධිත වුනා..ඇගේ ඇස්දෙකත් නොපෙනී ගියා...

අවාසනාව..එද්දී මහා කරුමක්කාර ලෙසටම එන්නේ ඇයි..මම තවමත් ඇය දෙස බලන් හිතනවා..මගේ ඉස්සරහ ලොකු අභියෝගයක් දැන්..
ඇස්දෙක නොපෙනෙන සුභා ට ඇගේ වැඩ කරගන්නට පුහුණු කරවීම...උපන් දා සිට අන්ධ වූ කෙනෙකුට වගේ නෙවෙයි...මෙහෙම කෙනෙක්ට මේ වැඩේ අමාරුයි...
බලමු...නොහැක්කක් නොමැත කියලා වැඩේට දැන් මම බැහැලා ඉන්නේ...

******************************************************************************************

12 අඟහරුවාදා නොවැම්බර් 2013...

අපි ජීවිතේ විඳිනවද..ඇත්තටම...
මම ඔහේ ඉන්න ගමන් කල්පනා කරනවා...
ඒක අපි හිතන පතන විදිය අනුව වෙනස් වෙනවා..නේද..?
ජීවිතේ කාට හරි උදව්වක් කරලා විඳින සතුට තරම් දෙයක් මට නම් තවත් නැහැ..

අද ඒ වගේ සතුටු දායක ආරංචියක් ලැබුනා මට..
අපේ වාට්ටුවක ඉඳලා ගිය ළමයෙක් අද මට කතා කළා..
ඔහු වෘත්තියෙන් පෝස්ට්මාස්ටර් කෙනෙක්..
අහම්බෙන් ඇතිවූ ස්නායු ආබාධයක් නිසා ඔහු තදබල ලෙස රෝගී වුනා...ඇවිදින්නට තබා අතින්කිසිවක් ඇල්ලීමට බැරි වන තරම්..ඔහුගේ ආබාධය බරපතලවයි..ඔහු අපේ රෝහලට අවේ..මට මතකහැටියට නම් ඔහු මාස 7ක් 8ක් අපේ ප්‍රතිකාර වලට ලක්කළා අපි...

ටිකෙන් ටික සනීප වුනා මේ ළමයා..අන්තිමට ඔහු ගෙදර ගියා ඇත වාරුවෙන් ඇවිදලා..
ඒ හැමදේටම වඩා..සතුටු...ඔහු නැවත රැකියාවට යන එකයි..ඒ ගැන කියන්නයි අහු මට කතා කලේ..සාමාන්‍යයෙන් නැවත රැකියාවට යද්දී..medical board එකකට යන්න වෙනවා....ඒ සඳහා..සම්පුර්ණ තත්ත්ව ඇගයීමක් අපි ලබාදිය යුතුයි..
කොහොම හරි මගේ වාර්තාව..මත ඔහුට නැවත රැකියාවට යන්නට හැකි වුන බව..ඔහු කිව්වේ පුදුම සතුටකින්...
මේ දේ තමයි...මට දැනෙන දේ....සතුට....

****************************************************************************************

13 බදාදා.....නොවැම්බර් 2013.

ළමයි...ඔන්න අද මගේ උපන් දිනේ..ආයේ කියන්න එපා..කේක් නෑ...කියලා....ඔන්න එව්වා...කන්න...
ඉතින් happy birthday to me...
මූණු පොතේ මගේ බ්ලොග් යාලුවෝ ටික මට සුබ පැතුවා....ඉතින් ඔයාල හැමෝටම ගොඩක් ස්තුතියි...
වයස..ද...?
40යි....එච්චරම වයස නැහැ....

කොහොම වුනත්...මම සතුටින් අද දවස ගෙව්වා...
උම්ම්මා...ගොඩක් ලැබුනා...
කාගෙන්ද අහන්නේ...
වෙන කාගෙන්ද..
මගේ පුතු ගෙන්...මිසක...

ඉතින් අද නම් මොකුත් ලියන්නේ නැහැ....හොඳේ..

*****************************************************************************************

14 බ්‍රහස්පතින්දා නොවැම්බර් 2013.

ඔන්න ඉතින් ආපහු ගෙදරින් මාව පන්නන වැඩක් පැටවෙගෙන එන්නේ...
ඒ ගමන මැදවච්චියේ යන්න එන්නලු...
නෑ..නෑ..කිලිනොච්චි නෙවෙයි....මැදවච්චි....

වැඩේට යන්නම වෙන පාටයි...
මොනවා කරන්නද මන්දා..
ගෙදරින් නම් තරයේම විරෝධතාවය,,.....

බැරිම තැන අදාළ අයට කෝල් කරලා කිව්වා...දරුවෝ දෙන්නා බලාගන්න කෙනෙක් නෑ..ඒ නිසා එන්න අමාරුයි කියලා..
මදැයි...
ඒ ගමන කියනවා..ඒ දෙන්නවත් අරන් එන්නලු..කොල්ලෝ දෙන්නා එක පයින්....
දැන් ඉතින්....මොකද කරන්නේ...

තවම හිතනවා..
ඉතාම වැදගත් කටයුත්තක් නිසා මාත් යන්න ආසයි....විශේෂයෙන්ම ලංකාවේ ඉන්න පොඩි දරුවන් වෙනුවෙන් කෙරෙන දෙයක් නිසා...

******************************************************************************************
15.සිකුරාදා නොවැම්බර්  2013...

සතිය ගෙවුනා....ජීවිතේ කොයි තරම්...ඉක්මනට ගෙවිලා යනවද..?
අනේ..මේ ටිකේ අනිත් කට්ටියගේ බ්ලොග් කියවන්නත් මට බැරි වුනා..
තරහ අවසර...හෙමීට ඔක්කොම කියවලා....කොමෙන්ටු දානවා...

කියාගන්න දෙයක් නැතුව ඉද්දි ඇහුන සින්දුවක් එක්ක ටිකක් හැගීම් බර වුනා හිත..
හැම සින්දුවකටම පුලුවන්ද අපේ හිත් එහෙම කළඹවන්න....
බැහැ....
සමහර සින්දු අහද්දී..සිය දිවි හානි කරගන්න හිතෙනවා...ඇත්තමයි..

මේ සින්දුව...ටයිප් කරලා තියාගන්න තරම් හිතුනේ ඒ දැනුන සංහිඳියාව නිසාමයි...

සසර සැරිසරන තෙක්‌ ඔබ මගේ

---------------------------------
ඔබෙ දෙතොල් පෙති ලිහී පිපුනු හසරැල් විලේ
හද දියව ගලා යයි රැලි ලමින් සැලි සැලී
මෙවන් සුව පෙර නොවිඳි තුන් සිතම සලිත වේ
සසර සැරිසරන තෙක්‌ ඔබ මගේ ඔබ මගේ....

හිරු නිවී මුහුදු තෙර රාත්‍රිය එලඹිලා
තරු කඩා වැටෙන විට අහස් ගඟ කලඹලා
මට බලා ඉන්න බෑ ඔබෙ නුවන් පෙනෙනවා
සසර සැරිසරන තෙක්‌ ඔබ මගේ ඔබ මගේ.....

නා ගසක්‌ දළු දමා වසන්තය එලඹිලා
මද පවන් රැලි වැදී සැලෙනවිට කැලඹිලා
මට බලා ඉන්න බෑ ඔබෙ දෙතොල් පෙනෙනවා
සසර සැරිසරන තෙක් ඔබ මගේ ඔබ මගේ......

යුග ගණන් පැමිණි මග පැටලිලා වැරදිලා
ඔබ මගෙන් වෙන්ව ගිය ලකුණු ඇති මාවතේ
මට බලා ඉන්න බෑ පෙර ඇසුර හැගෙනවා
සසර සැරිසරන තෙක් ඔබ මගේ ඔබ මගේ........

අහස්‌ තල පොලෝ තල ඔබට මට පොදුවෙලා
හදවතින් එක්‌වුනත් ගතින් දෙදෙනෙක්‌ වෙලා
මට බලා ඉන්න බෑ සියොලඟම තැවෙනවා
සසර සැරිසරන තෙක් ඔබ මගේ ඔබ මගේ.......

ඉතින්....මොනවද හිතෙන්නේ....

******************************************************************************************


ගිහින් එන්නම්...සුබ සති අන්තයක් ඔබ සැමටම.....


මම කළු සහ සුදු....