නවක වදය කිව්වම අපි හැමෝටම දැනෙන්නෙ මහා එපා කරපු හැගීමක්..එහෙම නේද..?
මිනිසුන් නොමිනිසුන් වෙලා..හරිම දරුණු නිර්ලජ්ජී ලෙස හැසිරෙන අවස්තාවක් ලෙසයි..අපි හැමෝම මේ නවක වදය දකින්නේ...
ඒත්..මම මීට අවුරුදු 18කට කලින් දවසක කොළඹ ආවා...මගේ අද මම කරන වෘත්තියේ පුහුණු පාටමාලාවට...උසස් පෙළ කරලා හමාර වූ ගමන් ම ගෙදරින් මිදිලා ආව මම ඒ හැටි සමාජ ශීලී වුනේ නැති කෙනෙක්...
මම ඒ පැමිණි ගමනේදී වින්ද නවක වදය ගැනයි..මේ පෝස්ටුව....
කොහොම නමුත් මේ අදාල තැනට එනකල් අපි දන්නේ නැහැ මෙතන වෙන්නේ මොකක්ද කියලවත්...අපේ පුහුණු පාසලේ විදුහල්පතිනිය අපිව කතාබහ කරලා ඇතුලත් කරගත්තට පස්සේ..අපිත් අධ්‍යන කටයුතු සඳහා පන්ති කාමරයට ගියා...මට එතනදී හමු වුනා මගේ පළාතෙන්ම ආව ගැහැණු ළමයෙක්..(එයාගේ තමයි අර කලින් ලිපියකදී මානසික රෝහලේදී කොන්ඩේ කපන්න හැදුවේ) යන්තම් හිතට සහනයක් ආවේ එතකොටයි...
දවල් වෙනකල් කිසිම සද්දයක් බද්දයක් නැතුව ගෙවුනා.අපි අපේ කණ්ඩායමේ අයවත් හඳුනා ගත්තේ බයෙන් බයෙන්..මොකද ඔක්කොම උන්නේ අපිට වඩා වැඩිමල් අය..අනික අපේ බැච් එකට බාගයකට වඩා දමලා තිබුනේ යුද හමුදා බලකායේ අය..ඒ දවස් වල යුද්දේ නේ..ඉතින් මේ අවශ්‍යතාවය ඒ අංශ වලට බොහොම වැඩි වුනා...
දවස් කෑම පැයේදී ඔන්න ආවා අපේ senior උතුමන් උත්තමාවියන් ටික...පළමුවෙනි දේ ආවේ කොහෙන්ද ..නම ගම ආදී තමන් ගැන විස්තරයක් කියන එක..හැබැයි තනිකරම සිංහලෙන්...ඉංගිරිසි වචනයක් වත් මුහු වෙන්න බෑ...කීප සැරයක් ම පටලවාගෙන කියාගත්තා..
ඊට පස්සේ senior උතුමෙක් වැඩිහිටියන්ට සැලකීම ගැන ලොකු දේශනයක් කළා...
අන්තිමට එකේ practicle වාරය ආවමනේ තේරුනේ මේකේ රඟේ...
අපේ පුහුණු පාසලේ පසු ගිය බැච් වල කණ්ඩායම් photo ගහල තියනවා...පහල තට්ටුවේ සිට උඩ තට්ටුව තෙක් බිත්තිය දිගේ...
දැන් ඉතින් හැම photo එකක් ලගම දන ගහල වඳින්න ඕන..හොඳට දන බිම ගහල වඳින්න ඕන..photo 20ක් විටර නැගිට නැගිට ආයේ දන ගහද්දි හොද ගණන්...
මෙතනට ඉගන ගන්න ආවනම් ඒවාට ගැලපෙන්න physical fitness තිබිය යුතු බව එදා එකෙන් අපි වක්‍ර මාර්ගයෙන් ඉගන ගත්තා...
දවල්ට කන්න ගියාමයි ඊළඟ දේ වුනේ..බත් ටික සේරම දිග හැර ගන්න කිව්වා අපිට...මස් ද මාළු ද තියෙන්නේ ඇහුවා..මස් ..මාළු...බිත්තර,,,ඔය හැම දේම කාගේ හරි ළඟ තිබුනා නේ..
එක්කෙනෙක් ආව බග් එකක් අරන්
හැම බත් එකක් ලඟින්ම තියා ගෙන තියාගෙන ගියා..අද ඉඳන් කන්න වෙන්නේ මේවා තමයි කියලා...
ඊ.....ඊ.....ඊ....මොනවද මේ..?
මිනිස් ඇට කැබලි....අපේ සමහරු දුවල ගිහින් වමනෙත් දැම්ම...
මම නම් බයටම ගල් ගිල්ල වගේ හිටියේ....
අනේ ඉතින් එහෙම උන්න අපි..පස්සේ කලෙක anatomy වලට ගිහින් gloves වත් නැතුව මිනී අල්ලලා..ඇවිත් සබන් දාල අත හෝදන් බත් කෑවේ...යස අගේට..
එදා අපිට ඒ දුන්නෙත්...එහෙම මුලික පුහුණුවක්..
අපේ රැග් එකේදී..ගැහැණු ළමුන්ට කොන්ඩ කඩාගෙන පෝනිටේල් දාගෙන එන්න දුන්නේ නැහැ...කොන්ඩේ ගොතල හරි..බැඳලා හරි ..කොටට කපල හරි එන්න ඕන..මාල චේන් වළලු මුදු දාන්න බැහැ...ඒ නීති රීති තුලින් අපි එදා ඉගන ගත්තා..රෝගියෙක් ලඟට යද්දී අපි වගේම රෝගියාගේ ආරක්ෂාවද සැලකිය යුතු බව..
අතේ තියන වළල්ලකින් පවා රෝගියාට සීරීමක් වෙන්න පුළුවන් බව..එදා රැග් ඒක තුලින් අපිට නොකියා කියාදුන්නා..
සති දෙකක රැග් එකේ.සුන්දර අත්දැකීම් විතරමයි මට නම් තිබුනේ...බාත් රුම් එකට දාලා ලිෆ්ට් එකේ යන්න කියන එක..සමූහ තොරන් රාජයෙක් සැකසීම..(මම හිටියේ නිවෙන පත්තු වෙන බල්බ් එකකට..)..balance training(කාර්ඩ්බෝර්ඩ් box එකක් ඔලුව උඩ තබා ගෙන තනි කකුලෙන් මේසය උඩ හිට ගෙන ඉන්න එක,
වත්තක හොර පොල් කඩන කොට දුවල පැනල අහුලන විදිය..ඔන්න ඔය වගේ නාට්‍යාත්මක දේවලුත් අපි කළා...
අන්තිම දවසේ රැග් එකට හොඳටම මුහුණ දුන් අය අතරට මාත් තේරුනා...
හැබැයි මට වඩා ගොඩක් senior අයියා කෙනෙක් ගෙන් මාව බඳින්න කැමතිද කියලා අහන්න වුන එක තමයි මට ලැබුණා දරුණුම රැග් එක...අහන්න බෑ කියන්නත් බෑ...අහන්නත් බෑ...අහන්නම වුනා...මට ආව උත්තරේ මොකක්ද දන්නවද..." කෙල්ලෙ...මගේ දරුවොත් උඹට වඩා ලොකුයි...මේ හිච්චි කෙල්ල මෙන්න මගෙන් බඳින්න කැමතිද අහනවා..ඉගන ගන්න ආව නම් ඔය අනම් මනම් නැතුව ඒක කරපන්.....".කියලා..ඔක්කොම ඉස්සරහ මට දේශනාවක් තිබ්බ එක..එදා නම් ඇඩේන්න තරම් ලැජ්ජා හිතුනා...අද නම් මතක් වෙද්දීත් හිනා....අද නවක වදය කියන එක විශ්ව විද්‍යාල තුල කොයි තරම් මානුෂීය අන්දමකට කෙරෙනවද කියන ඒක වෙනම කතාවක්..ඒත් අපේ පුහුණු පාසලේ...අපි වින්දේ මෙන්න මේ වගේ රැග් එකක්...අදටත් මතක් කර කර හිනා වෙන එකක්...
